TÇCD 2011 29. National Pediatric Surgery Congress and 27. National Congress of The Egyptian Pediatric Surgical Association

Aim:Minimally invasive approaches are beginning to be employed in the management of pediatric patients with intussusception who fail radiographic reduction. The utility of laparoscopic reduction has significantly reduced the need of classical open reduction. We aimed to present our experience supporting   the success of radiologic and minimal invasive approach in children presented with intussusception

Patients and Method: The charts of patients who were treated for intussusception between January 2006 and January 2011 were reviewed. The data including age, gender symptoms and findings at admission, type of reduction and follow up were recorded and evaluated.

Results: Eighty-two patients whose ages range from four months to thirteen years (median of 2 years) were admitted because of abdominal pain, restlessness, abdominal distention and bloody stool. Fifty-one (62%) of these patients were male and 31 (38%) were girl. Radiologic reduction either by ultrasound visualization (n:45  or Ba enema (n:13 )was successful in 70.7% of the patients. Laparoscopic reduction was successfully done in 20.7% (n:17) of the patients. 8.5% of the patients in whom laparoscopic reduction was unsuccessful underwent laparotomy. Manuel reduction was performed in 4 patients whereas resection and anastomosis were required in three of the patients.  Meckel diverticula ( n:2) and lymphadenopathy because of Burkitt lymphoma (n:1) were the leading points in those patient who required intestinal resection and anastomosis . Recurrent intussusception was seen in four of the cases who had underwent radiologic reduction and managed by laparoscopic reduction.

Conclusion: Either radiologic and laparoscopic reduction is successful  in %90 of pediatric patients presented with intussusception. Our data shows that the utility of laparoscopic reduction has significantly reduced the need of classical open manuel reduction. It seems that only the patients with underlying leading points requires resection and anastomosis.

Amaç: Günümüzde radyolojik olarak redükte edilemeyen  çocukluk çağı invajinasyonlarının giderek daha  büyük çoğunluğu laparoskopik olarak redükte edilebilmekte  ve açık cerrahi tedavi  intestinal rezeksiyon anastomoz gerektiren hasta sayısı  azalmaktadır. Bu yargıyı destekleyen son 5 yıllık klinik deneyimimizi paylaşmayı amaçladık.

Hastalar ve Yöntem:Ocak 2006 ve Ocak 2011 yılları arasında invajinasyon nedeni ile takip edilen hastaların dosyaları geriye dönük olarak tarandı. Hastaların yaş, cins, başvuru yakınmaları, redüksiyon yöntemi, nüks ve komplikasyonları kayıt edildi.

Bulgular: Yaşları dört ay ile onüç yaş arasında değişen (ortanca 2 yaş) toplam 82 hastanın 51’i  (%62) erkek, 31’ i (%38) kızdı. Karın ağrısı, huzursuzluk, kusma, karında distansiyon ve kanlı gaita başlıca yakınma idi. Hastaların  %70.7’sine ultrasonografi (n=45) veya  skopi (n=13)  eşliğinde radyolojik redüksiyon yapıldı .  Radyolojik redüksiyon yapılamayan 17 hastaya (%20.7) laparoskopi yardımlı redüksiyon uygulandı. Laparoskopi ile redükte edilemeyen 7 (% 8.5)  hastaya laparotomi ile redüksiyon yapıldı. Bu hastalardan üçünde (%3.5) olguda rezeksiyon anastomoz gerekti. Bunlardan iki tanesinde Meckel divertikülü, bir hastada Burkitt lenfomaya bağlı lenfadenopati sürükleyici nokta idi.  Radyolojik redüksiyon uygulanan 4 hastada gelişen tekrarlayan invajinasyonlar laparoskopik olarak redükte edildi. Bu hastalarda sürükleyici nokta saptanmadı.

Sonuç: Yapılan klinik çalışma ile çocukluk çağı invajinasyonlarının  %90’nın radyolojik ya da laparoskopik olarak daha az invaziv yöntemlerle tedavi edilebileceğini desteklemektedir. Sadece alta yatan anatomik faktörü olan hastalar rezeksiyon anastomoza gitmektedir.