TÇCD 2012 30th Annual Congress of Turkish Pediatric Surgical Association

Aim:The aim of the study is to investigate the frequency of gastroesophageal reflux in corrosive esophageal stenosis and the factors affecting the frequency.

Material and Method: Total 70 patients who admitted to our clinic due to ingesting corrosive substances between 2003 and 2010, 52 of who developed stenosis and 18 of who did not, were included in the study. The patient groups created by whether they developed stenosis and reflux were compared in terms of substances being ingested, the results of the investigation methods, the features of stenosis and the success of the treatment.

Findings:70 patients with mean age of 48±35.9 (ranging from 6 to 170) months consisted of 40 boys and 30 girls. The frequency of reflux was found significantly higher in the patients with stenosis (63.5%) than in the control group without stenosis (33.3%) (p<0.05). 1.62 times higher reflux was detected in alkali stenosis. Reflux was diagnosed in 28 patients with esophageal pH monitoring and in 5 patients with endoscopic esophagitis findings. While no significant difference was detected between the patient with and without reflux in terms of stenosis number and localization, the mean stenosis length was significantly higher in the patients with reflux (3.7±1.8 cm) than without reflux (2.2±1.0) (p<0.005). Longer stenosis increased the risk of reflux by 1.938 times. The mean treatment duration was 8.41±6.12 months in the patients with reflux and 8.21±8.4 months in the other and no significant difference was detected between these two groups in terms of frequency of dilatation and the diameter of dilatators (p<0.05).

Conclusion:Corrosive esophageal stenosis is often associated with reflux and the length of the stenosis is an important risk factor at this point. In short term, no negative effect of reflux was shown upon dilatation treatment. Nevertheless, as the high frequency of reflux increases the risk of esophagitis and Barrett esophagus, we suggest that this group of patient should be followed due to the long-term effects of reflux and these effects should be prospectively investigated in larger groups of patients.

Amaç: Bu çalışmanın amacı korozif özofagus darlıklı hastalarda gastroözofageal reflü sıklığını ve bu sıklığı etkileyen risk faktörlerini araştırmaktır.

Gereç ve Yöntem:Korozif madde içimi nedeni ile 2003-2010 yılları arasında kliniğimize başvuran 52 darlık gelişen ve 18 gelişmeyen, toplam 70 hasta çalışmaya dahil edildi. Darlık ve reflü varlığına göre oluşturulan hasta grupları, içilen maddeler, klinik bulgular, inceleme yöntemlerinin sonuçları, darlık özellikleri ve tedavi başarısı açılarından karşılaştırıldı.

Bulgular: Yaş ortalamaları 48±35,9 (6-170) ay olan 70 hastanın 40’ı erkek, 30’u kızdı. Reflü sıklığı darlık gelişen hastalarda (% 63,5), gelişmeyen kontrol grubuna göre (% 33,3) anlamlı derecede yüksek bulundu (p<0,05). Alkali darlıklarında 1,62 kat daha fazla reflü saptandı. Reflü tanısı, darlığı olan hastaların 28’inde özofageal pH monitorizasyonu, 5’inde endoskopik özofajit bulgusu ile kondu. Reflüsü olan ve olmayan hastalar arasında darlık sayısı ve yerleşimi açılarından anlamlı fark saptanmazken, ortalama darlık uzunluğu reflüsü olanlarda (3,7±1,8 cm), olmayanlara (2,2±1,0) göre anlamlı derecede yüksekti (p<0.005). Uzun darlık reflü riskini 1,938 kat artırmıştı. Ortalama tedavi süresi reflülü hastalarda 8,41±6,12, diğer grupta 8,21±8,4 ay idi ve iki grup arasında dilatasyon sıklığı, kullanılan dilatatör çapları açısından da fark saptanmadı (p>0.05).

Sonuç:  Korozif özofagus darlığına sıklıkla reflü eşlik etmektedir ve darlığın uzun olması bu noktada önemli bir risk faktörüdür. Reflünün kısa vadede dilatasyon tedavisi üzerine olumsuz etkisi gösterilememiştir. Yine de, bu kadar yüksek reflü sıklığı özofajit ve Barrett özofagus riskini artıracağından, bu hasta grubunun rutin olarak reflünün uzun dönem etkileri açısından izlenmesini ve daha geniş hasta gruplarında bu etkilerin ileriye dönük olarak araştırılmasını öneriyoruz.