EN
TÜRKÇE
Oral Presentation - 9
Thoracoscopic Internal Traction in Long-Gap Esophageal Atresia: An Analysis of Success, Failure, and Complications
Ü Çeltik*, C Şahutoğlu**, C Özcan*, Z Dökümcü*
*Ege University Faculty of Medicine Department of Pediatric Surgery
**Ege University Faculty of Medicine, Department Of Anesthesiology
Objective
Thoracoscopic staged repair with internal traction (TSIRT) is increasingly used in surgical management of long-gap esophageal atresia (EA). This study aims to evaluate causes of traction failure and complications in Type A and Type B EA patients treated with TSIRT and to analyze the effectiveness and safety of surgical techniques by comparing complications, swallowing function, and long-term outcomes between the two groups.
Method
Between January 2019 and August 2024, EA patients who underwent TSIRT in Type A - B groups were retrospectively reviewed. Demographics, surgical details, and early and late complications were collected. Early and late complications were compared between groups. Causes of traction failure and complications were examined. Swallowing function was assessed using the Pediatric EAT-10 score.
Results
Thirteen patients (Type A/Type B: 5/8) underwent TSIRT. Traction failed in three cases (Type A/Type B: 1/2), and these patients were directed to replacement surgery. Early and late complications were listed in table. There were two patients with a Pediatric EAT-10 score greater than 3. The medium follow-up time was similar between the groups, with a mean follow-up duration of 30 months.
Conclusion
|
Type A |
Type B |
p |
|
|
Number of patients |
5 |
8 |
|
|
Early complications |
4 |
4 |
0.56 |
|
TSIRT failure |
1 |
2 |
|
|
Traction distruption |
0 |
1 |
|
|
Anastomotic leakage |
3 |
1 |
|
|
Late complications |
1 |
5 |
0.19 |
|
Anastomotic stricture |
1 |
4 |
|
|
Gastroesophageal reflux |
0 |
2 |
|
|
Swallowing dysfunction |
0 |
1 |
|
|
Pedi EAT 10 scores >3 |
0 |
2 |
|
Uzun Aralıklı Özofagus Atrezisinde Torakoskopik İnternal Traksiyon: Başarı, Başarısızlık ve Komplikasyonların Analizi
Ü Çeltik*, C Şahutoğlu**, C Özcan*, Z Dökümcü*
*Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Cerrahisi AD
**Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD
Amaç:
Torakoskopik internal traksiyon (TİT) ile kademeli onarım, özellikle uzun aralıklı özofagus atrezisi (ÖA) cerrahisinde giderek yaygınlaşmaktadır. Bu çalışmanın amacı, TİT uygulanan Tip A ve Tip B ÖA hastalarında traksiyon başarısızlığının nedenlerini ve komplikasyonları değerlendirmek, gruplar arasında komplikasyonlar, yutma fonksiyonu ve uzun dönem sonuçlar açısından karşılaştırma yaparak cerrahi tekniklerin etkinliğini ve güvenliğini analiz etmektir.
Yöntem:
Ocak 2019- Ağustos 2024 tarihleri arasında TİT ile kademeli onarım uygulanmış Tip A ve Tip B grubundaki ÖA hastaları geriye dönük olarak değerlendirildi. Çalışmaya dahil edilen hastaların demografik verileri, cerrahi detayları, erken ve geç dönem komplikasyonları kaydedildi. Erken ve geç komplikasyonlar gruplar arasında karşılaştırıldı. Traksiyon başarısızlığı ve komplikasyon nedenleri incelendi. Hastaların yutma fonksiyonu, Pediatrik EAT-10 skoru ile değerlendirildi.
Bulgular:
On üç hastaya (TipA /Tip B:5/8) TİT ile kademeli onarım uygulandı. Üç olguda (Tip A / TipB: 1/2) traksiyon başarısız sonuçlandı ve hastalar replasman cerrahisine yönlendirildi. Erken ve geç dönemde görülen komplikasyonlar gruplara göre tabloda karşılaştırıldı. Pediatrik Eat-10 skoru 3 ten büyük olan 2 adet hasta vardı. Grupların ortalama izlem süreleri benzerdi ve izlem süresi 30 aydı.
|
Tip A |
Tip B |
p |
|
|
Hasta sayısı |
5 |
8 |
|
|
Erken komplikasyon |
4 |
4 |
0.56 |
|
Başarısız traksiyon |
1 |
2 |
|
|
Traksiyon ayrılması |
0 |
1 |
|
|
Anastomoz kaçağı |
3 |
1 |
|
|
Geç komplikasyon |
1 |
5 |
0.19 |
|
Anastomoz darlığı |
1 |
4 |
|
|
Gastroözofageal reflü |
0 |
2 |
|
|
Yutma disfonksiyonu |
0 |
1 |
|
|
Pedi EAT 10 skoru >3 olan hasta sayısı |
0 |
2 |
|
Sonuç:
Uzun dönem izlemde, hastaların çoğunda oral alım durumu iyi görünmektedir. Serimizde başarısızlık oranı %23 (3/13) olarak saptande ve erken ve geç komplikasyonlar açısından gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmamakla birlikte, Tip B grubundaki komplikasyonların sayıca daha fazla olması, bu hastaların yönetiminde daha dikkatli olunması gerektiğini göstermektedir.