INoEA 2025 7th International Conference on Esophageal Atresia & 11th International PAAFIS Symposium & Aerodigestive Society Meeting

S Hancıoğlu*, F Eren**, F Zirek***, İ Erensoy****, S Hepçin*****, B Yağız*, BD Demirel*

*Ondokuz Mayıs University, Department of Pediatric Surgery, Samsun, Turkey
**Ondokuz Mayıs University, Division of Pediatric Gastroenterology, Samsun, Turkey
***Division of Pediatric Pulmonology, Samsun Training and Research Hospital
****Ondokuz Mayıs University, Faculty of Health Sciences, Department of Speech and Language Therapy
*****Ondokuz Mayıs University, Health Practice and Research Center, Department of Nutrition and Dietetics

Purpose: To evaluate the results of multidisciplinary outpatient clinical visits for the patients with esophageal atresia (EA) by all involved disciplines provided on the same day.

Method: Patients with EA who are on follow up were contacted by phone, an announcement was broadcasted on social media and by the TROAD association. The patients were evaluated by pediatric surgery, gastroenterology, pulmonology specialists, swallowing physiotherapist and dietician within the same day.

Results: 29 patients admitted with a median age of 5years (0.58-14years). Male/female ratio was 19/10 and 24 had TypeC and 5 had TypeA EA. Antireflux treatment was discontinued in 3 of 11 and started in 2 patients. Ph-meter was not deemed necessary in any patient. Enteral nutrition initiated in 4 patients with low percentiles. Inhaled bronchodilator treatment was initiated in 3 patients. Thorax CT was ordered in 2 patients and 1 diagnosed as bronchiectasis. Antibiotic prophylaxis due to recurrent respiratory tract infections was initiated in 2 patients. All patients received education and support for appropriate nutritional recommendations. Clinical evaluation by the swallowing physiotherapist (Pedi-EAT10) revealed high risk for dysphagia in 7 patients. Esophagography was performed in 7 patients with a sensation of getting stuck during feeding or with doubtfull food trial. Routine dilatation was initiated in three patients (Type C) with anastomotic stenosis, and 2 patients (1 TypeC and 1 TypeA) with motility disorder.

Conclusion: A multidisciplinary structered follow-up of patients with EA will have positive impact on the management of patients and improve their quality of life. Depending on the feedback from the participated clinicians, the necessity to include a Physical Therapy Rehabilitation specialist in the multidisciplinary team was revealed to evaluate the bone density loss in patients using long-term proton pump inhibitors, and to evaluate scoliosis due to the thoracic surgery.

S Hancıoğlu*, F Eren**, F Zirek***, İ Erensoy****, S Hepçin*****, B Yağız*, BD Demirel*

*Ondokuz Mayıs Üniversitesi, Çocuk Cerrahisi A.D. Samsun, Türkiye
**Ondokuz Mayıs Üniversitesi, Çocuk Gastroenteroloji B.D. Samsun, Türkiye
***Samsun Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Çocuk Göğüs Hastalıkları Kliniği
****Ondokuz Mayıs Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Fakültesi, Dil Ve Konuşma Terapisi Anabilim Dalı
*****Ondokuz Mayıs Üniversitesi, Sağlık Uygulama ve Araştırma Merkezi, Beslenme ve Diyetetik Bölümü

Amaç: Özofagus atrezili (ÖA) hastaların eş zamanlı multidisipliner değerlendirilmesi amaçlandı. Materyal, Metod: Kliniğimizde takipli ÖA’lı hasta ebeveynlerine telefon ile ulaşılarak, sosyal medya ve TROAD derneği aracılığıyla duyuru yapılarak, ÖA nedeniyle ameliyat edilmiş gönüllü hastaların aynı günde poliklinikte olmaları sağlandı. Hastalar çocuk cerrahisi, çocuk gastroenterolojisi, çocuk göğüs hastalıkları uzmanları, yutma fizyoterapisti ve diyetisyen tarafından eş zamanlı olarak muayene ve tetkik edilerek değerlendirildi. Bulgular: ÖA’lı 29 hasta değerlendirildi. Yaş ortancası 5yıl (0,58-14yıl), E/K=19/10 idi. Hastaların 24’ü TipC, 5’i TipA ÖA idi.Antireflü medikal tedavi alan 11 hastanın 3’ünde tedavi kesilirken, 2 hastaya tedavi başlandı. Hiçbir hastada ph metre değerlendirmesine gerek duyulmadı. Boy-kilo persentilleri düşük olan 4 hastaya enteral ürün desteği başlandı. 3 hastada inhaler bronkodilatör tedavi başlandı. 2 hastaya toraks tomografisi yapıldı, 1 hastaya bronşiektazi tanısı konularak tedavi başlandı. 2 hasta sık tekrarlayan solunum yolu enfeksiyonu nedeniyle antibiyotik proflaksisi ile takibe alındı. Hastaların tamamına yaş ve klinik durumlarına uygun beslenme önerilerinde bulunuldu. Yutma fizyoterapisti tarafından yapılan klinik ve ölçeksel değerlendirmede (Pedi–EAT 10), 7 hastanın disfaji açısından riskli olduğu düşünüldü. Bu hastaların besin denemesi sonuçları değerlendirildiğinde ise 2’sinde beslenme sırasında öksürük ve oral rezidü saptandı. Beslenirken takılma hissi olan ve besin denemesinde şüphede kalınan 7 hastaya özofagografi çekildi. 3 hasta (TipC) anastomoz darlığı nedeniyle dilatasyon programına alındı, 2 hasta (1’i TipC, 1’i TipA) pasajda yavaşlama nedeniyle motilite bozukluğu olarak değerlendirildi. Sonuç: Çocuk cerrahları birçok doğumsal anomalide olduğu gibi, ÖA’lı çocukların da hayata tutunmasını sağlar. Ancak ÖA’lı hastaların uzun dönem takiplerinde multidisipliner, bilinçli yaklaşım, hastaların tedavilerine olumlu yönde etki edip yaşam kalitelerini arttıracaktır. Değerlendirmeye katılan uzmanların geri bildirimi doğrultusunda hastaların takibinin tekrar multidisipliner yapılması, uzun süreli proton pompa inhibitörü kullanan hastalara kemik dansitometri gereksiniminin değerlendirilmesi ve toraks cerrahisi geçirmiş bu hasta grubunun skolyoz açısından değerlendirmesi amacıyla Fizik Tedavi Rehabilitasyon uzmanının multidisipliner ekibe dahil edilmesi planlandı.