PEDURO 2014 V. National Pediatric Urology Congress

Case : Seven year-old boy under pediatric nephrology follow-up was decided to undergo bladder augmentation and bilateral ureteroneocystostomy procedure due to low bladder capacity, bilateral 4th grade vesicoureteral reflux and new scar areas detected in renal scan. Patient had a prior history of corrective surgery for meningomyelocele at his early childhood.

Appropriate preparations such as central venous catheterisation were carried out in anticipation for increased operative time and perioperative risks. Decreased bladder capacity and excessive amount of trabeculations were detected at preprocedural cystoscopy. Immediately after the beginning of periureteral dissection, unexpected cardiac arithmias were detected and termination of the procedure was required. As the proper augmentation plan was no longer possible, Gil-Vernet techique which limits bladder capacity less than other ureteroneocystostomy tecniques was concluded feasible for this patient and carried out. Operative time was shorter than expected and there are no complications peri and postoperatively. No additional renal scar formation or continuing vesicouretheral reflux were detected during the 1 year follow up. Urodynamic study was performed at first postoperative year and results revealed no reduction in bladder capacity and even a slight increase was revealed.

Conclusion:Gil-Vernet trigonoplasty technique succesfully treated vesicouretheral reflux without decreasing the bladder capacity in our case who had a trabeculated bladder with low capacity caused by neurogenic bladder- sphincter disfunction. 

7 yaşında erkek olgu, 1.5 yaşında meningomyelosel nedeniyle operasyon geçirmiştir. Pediatrik nefroloji bilim dalında yıllık ürodinami ve temiz aralıklı kateterizasyon ile takip edilen olgu düşük mesane kapasitesi, grade 4 bilateral vezikoüreteral reflü, DMSA sintigrafisinde yeni skar alanları nedeniyle çocuk üroloji nefroloji radyoloji konseyinde tartışılarak mesane augmentasyonu ve bilateral üreteroneosistostomi kararı alınmıştır. Hastaya yapılacak operasyonun büyüklüğü ve operasyon süresinin uzun olmasının beklenmesi nedeniyle çocuk anestezi ekibi hastayı tam monitorizasyon ve santral kateter yerleştirilerek hazırlamıştır. Operasyonda  mesane açıldığında düşük kapasiteli olduğu görülmüş, ayrıca mesane  mukozasında aşırı  trabekülasyon saptanmıştır. Periüreteral diseksiyona başlandıktan hemen sonra  pediatrik anestezi ekibi hastada beklenmeyen  aritmilerin oluştuğunu operasyon süresinin mümkün olduğunca kısa tutulmasını  istemiştir. Bu beklenmedik komplikasyon nedeniyle cerrahi girişim  süresini uzatmamak için augmentasyon sistoplastiden vazgeçilerek hastanın  mesane kapasitesini daha az azaltacağı düşünülen bir üreteroneosistostomi tekniği olan Gil-Vernet operasyonun yapılmasına karar verilmiştir. Operasyonu beklenenden çok  hızlı ve komplikasyonsuz olarak tamamlanan hastanın post operatif dönemi de sorunsuz geçmiştir. Hastanın 6 aylık ve 1yıllık takibinde  sintigrafide yeni skar alanlarının oluşmadığı, MSUG de refü saptanmadığı görülmüştür. Post operatif 1.yılda yapılan ürodinamide operasyon öncesi ile karşılaştırıldığında mesane kapasitesinde bir azalma olmadığı hatta bir miktar artış olduğu görülmüştür.

Sonuç olarak; Gil-Vernet trigonuplasti operasyonu nörojenik mesane sfinkter disfonksiyonu nedeniyle düşük kapasiteli trabeküle mesanede kapasiteyi azaltmadan başarılı bir şekilde  reflünün tedavisini sağlamıştır.