EN
TÜRKÇE
Oral Presentation - 10
Biofeedback Therapy in the Treatment of Dysfunctional Voiding: Does the Presence of Overactive Bladder Affect Treatment Outcomes?
FA Canbaz*, G Gerçel**, S Sağ***
*University of Health Sciences, Sancaktepe Sehit Prof. Dr. İlhan Varank Training and Research Hospital, Department of Pediatric Surgery and Pediatric Urology, Istanbul
**Istanbul Medeniyet University, Goztepe Prof. Dr. Suleyman Yalcin Sehir Hastanesi, Department of Pediatric Surgery
***University of Health Sciences, Sancaktepe Sehit Prof. Dr. İlhan Varank Training and Research Hospital, Department of Pediatric Surgery, Istanbul
Purpose: This study aimed to assess biofeedback therapy (BF) efficacy in treating dysfunctional voiding (DV) and to analyze the impact of overactive bladder (OAB) on treatment outcomes.
Methods: Medical records of children treated with BF therapy for DVs between November 2022-November 2023 were retrospectively analysed. Demographics, clinical data, dysfunctional voiding symptom scores (DVSS), and uroflowmetry (UF) parameters were recorded before and after the BF sessions. The patients were divided into two groups: Group 1,DV with OAB; group 2 DV without OAB groups. Clinical success meant cessation of EMG activity, resolution of lower urinary tract symptoms, and improved UF parameters. Treatment outcomes were evaluated using the International Children’s Continence Society (ICCS) scoring system.
Results: The study included 32 children: 15 with group 1 (11 girls, 4 boys; mean age: 8.7±3.7 years) and 17 with group 2 (15 girls, 2 boys; mean age: 7.7±1.9 years). An overall complete response rate of 65.6% (n=21) and a partial response rate of 21.9% (n=7) were observed. Clinical success rates of group 1 and group 2 did not differ (complete response: 60.0% vs. 70.6%, respectively, p>0.05; partial response: 20.0% vs. 23.5%, respectively, p>0.05). DVSS reduction was significant in both groups (p<0.05 for both). EMG cessation occurred in 84.4% of patients. Postvoid residual (PVR) (%) decreased after BF sessions in the group 2 (p=0.002), but not in the group 1 (p>0.05).
Conclusion: BF therapy is an effective treatment method for DV. The presence of OAB in DV does not affect treatment success.
Disfonksiyonel İşeme Tedavisinde Biofeedback Terapisi: Aşırı Aktif Mesane Varlığı Tedavi Sonuçlarını Etkiler mi?
FA Canbaz*, G Gerçel**, S Sağ***
*Sağlık Bilimleri Üniversitesi, Sancaktepe Şehit Prof. Dr. İlhan Varank Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Çocuk Cerrahisi ve Çocuk Ürolojisi Kliniği, İstanbul
**İstanbul Medeniyet Üniversitesi Göztepe Prof. Dr. Süleyman Yalçın Şehir Hastanesi, Çocuk Cerrahisi Kliniği
***Sağlık Bilimleri Üniversitesi, Sancaktepe Şehit Prof. Dr. İlhan Varank Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Çocuk Cerrahisi Kliniği, İstanbul
Amaç: Bu çalışmanın amacı, disfonksiyonel işeme (Dİ) tedavisinde biofeedback terapisinin (BF) etkinliğini değerlendirmek ve aşırı aktif mesanenin (AAM) tedavi sonuçları üzerindeki etkisini araştırmaktır.
Yöntem: Kasım 2022-Kasım 2023 tarihleri arasında Dİ nedeniyle BF terapisi uygulanan hastaların tıbbi kayıtları retrospektif olarak değerlendirildi. Demografik veriler, klinik bilgiler, işeme bozukluğu semptom skorları (IBSS) ve üroflowmetri (ÜF) parametreleri, BF seansları öncesi ve sonrası kaydedildi. Hastalar 2 gruba ayrıldı: Grup 1, Dİ ve AAM grubu; grup 2, sadece Dİ. Klinik başarı, EMG aktivitesinin sonlanması, alt üriner sistem semptomlarının düzelmesi ve ÜF parametrelerinde iyileşme olarak tanımlandı. Tedavi sonuçları International Children's Continence Society (ICCS) skorlama sistemi kullanılarak değerlendirildi.
Bulgular: Çalışmada 32 hasta mevcuttu: 15’i grup 1 (11 kız, 4 erkek; ortalama yaş: 8,7±3,7 yıl) ve 17’si grup 2 (15 kız, 2 erkek; ortalama yaş: 7,7±1,9 yıl). Komplet klinik düzelme oranı %65,6 (n=21) ve kısmi klinik düzelme oranı %21,9 (n=7) olarak bulundu. Grup 1 ve grup 2 arasında klinik başarı oranları açısından farklılık görülmedi (tam yanıt: sırasıyla %60,0 ve %70,6, p>0,05; kısmi yanıt: sırasıyla %20,0 ve %23,5, p>0,05). IBSS’de azalma her iki grupta da anlamlıydı (her ikisi için p<0,05). EMG aktivitesinde düzelme oranı %84,4 olarak bulundu. BF seansları sonrası postvoid rezidüel (PVR) (%) tedavi öncesine göre grup 2'de azaldı (p=0.002), ancak grup 1'de farklılık göstermedi (p>0,05).
Sonuç: BF terapisi, Dİ tedavisi için etkili bir yöntemdir. AAM varlığı, Dİ tedavisinin başarısını etkilememektedir.