EN
TÜRKÇE
Oral Presentation - 8
Evaluation of the Effectiveness of Urotherapy and Pelvic Floor Rehabilitation in Children with Giggle Incontinence
S Kanyılmaz*, D Yiğit**, B Siret Özfırat*, MM Çolak**, Ö Kuru*, Aİ Dokucu**
*University of Health Sciences Prof. Dr. Cemil Taşcıoğlu City Hospital Department of Physical Therapy and Rehabilitation, İstanbul
**University of Health Sciences Prof. Dr. Cemil Taşcıoğlu City Hospital Department of Pediatric Surgery and Urology, İstanbul
Aim: Giggle incontinence is characterized by involuntary urinary leakage during laughter, often resulting in complete bladder emptying. While no proven treatments exist, studies suggest that pelvic floor rehabilitation may yield positive outcomes. This study aimed to evaluate the effectiveness of urotherapy and pelvic floor rehabilitation in children presenting to our center with giggle incontinence.
Methods: Data from 12 children referred to our center with a diagnosis of giggle incontinence were retrospectively reviewed. Pre- and post-treatment lower urinary tract symptom score (LUTSS), PinQ (quality of life scale for children with urinary incontinence), and visual analog scale (VAS) scores for both child and parent were evaluated. All patients initially underwent 8 weeks of urotherapy. Those who did not improve or had insufficient improvement after urotherapy received pelvic floor rehabilitation.
Results: A total of 6 patients completed the treatment. Five were girls, one was a boy, with a mean age of 10.1 months and a symptom duration of 76 months. Three patients received urotherapy, while three received pelvic floor rehabilitation in addition to urotherapy. The rehabilitation program included 6 sessions of biofeedback-guided diaphragmatic breathing and pelvic floor coordination exercises. Clinically significant improvements were observed in LUTSS, PinQ, and VAS scores for both children and parents after treatment. The mean monthly leakage episodes decreased from 12.5 (3-30) to 4 (0-8) after urotherapy and to 1.7 (0-4) after pelvic floor rehabilitation. Post-treatment patient satisfaction was rated as 4 or 5 on a Likert scale.
Conclusion: Our findings suggest that patients with giggle incontinence respond positively to standard urotherapy without the need for any pharmacological treatment. For those who do not respond adequately to urotherapy, pelvic floor rehabilitation is a suitable treatment option. Given the limited sample size and retrospective design, our findings should be supported by prospective randomized studies with long-term follow-up.
Kıkırdama İnkontinansı Olan Çocuklarda Üroterapi ve Pelvik Taban Rehabilitasyonunun Etkinliğinin Değerlendirilmesi
S Kanyılmaz*, D Yiğit**, B Siret Özfırat*, MM Çolak**, Ö Kuru*, Aİ Dokucu**
*Sağlık Bilimleri Üniversitesi Prof. Dr. Cemil Taşcıoğlu Şehir Hastanesi Fiziksel Tıp ve Rehabilitasyon Kliniği, İstanbul
**Sağlık Bilimleri Üniversitesi Prof. Dr. Cemil Taşcıoğlu Şehir Hastanesi Çocuk Cerrahisi ve Çocuk Ürolojisi Kliniği, İstanbul
AMAÇ: Kıkırdama inkontinansı gülme sırasında mesanenin istemsiz kasılarak tam boşalmasıyla seyreden bir tablodur. Tedavisinde etkinliği kanıtlanmış herhangi bir ilaç veya ilaç dışı bir yöntem bulunmamakla birlikte pelvik taban rehabilitasyon yöntemlerinin olumlu sonuç verdiğini belirten çalışmalar bulunmaktadır. Çalışmamızın amacı merkezimize kıkırdama inkontinansı ile başvuran çocuklarda üroterapi ve pelvik taban rehabilitasyonunun etkinliğini değerlendirmektir.
YÖNTEM: Merkezimize kıkırdama inkontinansı tanısıyla yönlendirilen 12 çocuğun verileri retrospektif olarak tarandı. Tüm hastaların işeme bozukluğu semptom skoru (İBSS), PinQ (üriner inkontinanslı çocuklarda yaşam kalitesi ölçeği), çocuk ve aile hastalık semptom şiddeti görsel analog skala( VAS: 0-10) tedavi öncesi ve sonrası değerlendirildi. Tüm hastalara öncelikle 8 hafta üroterapi uygulandı. Üroterapi sonrasında şikayetlerinde düzelme olmayan veya yetersiz iyileşme gözlenen hastalara pelvik taban rehabilitasyonu uygulandı.
BULGULAR: Toplam 6 hastanın tedaviyi tamamladığı görüldü. Hastaların beşi kız, biri erkek, yaş ortalaması 10.1 ay, semptom süresi 76 aydı. 3 hastanın üroterapi 3 hastanın ise üroterapiye ek olarak pelvik taban rehabilitasyonu aldığı görüldü. Rehabilitasyon kapsamında 3 çocuğa biofeedback eşliğinde diyafram-solunum, pelvik taban koordinasyon egzersizlerini içeren toplam 6 seans rehabilitasyon programı uygulandı. Tedaviler sonrasında İBSS, PinQ, VAS- çocuk, VAS-aile, gündüz ve gece idrar kaçırma değerlerinde klinik anlamlı düzelmeler gözlendi. Hastaların aylık kaçırma sayıları ortalaması 12,5 (3-30) iken üroterapi sonrası aylık ortalamanın 4’e (0-8), pelvik taban rehabilitasyonu sonrası ise 1,7’ ye (0-4) düştüğü görüldü. Tedavi sonrası hasta tedavi yanıtı değerlendirme sonucu (Likert) 4 ve 5 idi.
SONUÇ: Verilerimiz kıkırdama inkontinanslı hastaların herhangi bir ilaç tedavisi gerekmeden standart üroterapi tedavisine olumlu yanıt alındığını, üroterapi ile yeterli yanıt alınamayan hastalarda pelvik taban rehabilitasyonunun da uygun bir tedavi yöntemi olduğunu göstermektedir. Sınırlı sayıda hastada olması, retrospektif olması nedeniyle verilerimizin uzun süreli gözlemi içeren prospektif randomize çalışmalarla desteklenmesi uygun olacaktır.